Šajkača, kapa za vojnike koja “ima formu graničarske kape”, uvedena je u Srbiju propisom iz 1870. godine. Određenijim nazivom, kao šajkaška kapa, nazvana je u propisu 1876. godine, kojim je naloženo da narodne strarešine nose “šajkašku kapu” kakva je određena i za narodnu vojsku. Tako je šajkača kao kapa vojnika i nižih činovnika ubrzo prihvaćena.

Šajkaču su srpski vojnici nosili u bojevima 1876-1878. godine, posle kojih je naglo prihvaćena u novooslobođenim krajevima, da bi 1912. osvojila Kosovo, Skopsku Crnu Goru i Drimkol. Nema sumnje da je šajkača u srpsku vojsku ušla kao kapa preuzeta od graničara šajkaša, a ne kao kapa od šajka, tj. čoje najbolje potvrđuju izvorni srpski vojni propisi. Tako u pravilu o ratnoj spremi narodne vojske, koje je 6. oktobra 1877. godine potpisao ministar vojni Sava Grujić, stoji da narodni vojnici od države dobijaju po jedan šinjel, bluzu, čakšire s dokolonicama, limenu čuturicu, kazančić (na desetinu ili posebice), šator (na šest ljudi), sablju, kožni pojas i za glavu šajkašku kapu. U drugim dokumentima je nađeno da je ratnu spremu vojnika i komore, koju država daje, bila i šajkaška kapa.

Ilustracija: Izložba „Šta deca znaju o zavičaju?“ dečiji radovi PU „Detinjstvo“ Žabalj

Izvor: Žabaljski dani

Autor: Redakcija
Datum: 17, 05, 2013.