Temerin: Novinar Đorđe Vukmirović u knjizi Panonski bombarderi – najviše pažnje posvećuje rezultatima i medaljama Slobodana i Tadije Kačara.
Prvi učitelj Tadije Kačara bio je Nikola Drobac, trener iz Temerina.
U ovoj vrednoj publikaciji predstavljeni su prvaci Jugoslavije, osvajači medalja sa evropskih prvenstava, klubovi koji su ostavili pečat u vojvođanskom boksu.
Među njima su Bokserski klub Partizan iz Temerina koji je formiran 1949. a iz njega potiču legende ovog sporta: braća Majoroš, Petro, Lukač, Dragišić i mnoge druge.
Jožef Olah, višegodišnji prvotimac temerinskog i beogradskog Partizana, a pod kraj karijere Vrbasa i apatinske Mladosti, počeo je boksom da se bavi u rodnom Temerinu 1956. godine, kod trenera Pala Majoroša.
Učinio je to dosta kasno, pošto je tada imao već 17 godina, ali ga to nije omelo da postigne vrlo zapažene rezultate.
Do 1961. godine bio je prvotimac temerinskog, da bi se te godine preselio u beogradski Partizan, za koji je nastupao gotovo čitavu narednu deceniju. U dresu beogradskog kluba 1964. godine postao je seniorski prvak Jugoslavije u perolakoj kategoriji.
Još dva puta – 1962. i 1965. uspeo je da dođe do finala državnog prvenstva, ali je morao da se zadovolji zvanjem vicešampiona Jugoslavije. Bio je beskopromisan i izuzetno uporan borac, a na domaćem ringu vodio je žestoke borbe sa velikim asovima, od kojih najboljim smatra Zvonka Vujina.
Priča o rođenoj braći u ringu, bar kad je o vojvođanskom boksu reč, nije ništa neobično. Uostalom, dva najuspešnija i najtrofejnija ne samo vojvođanska, nego i srpska i jugoslovenska borca, su upravo rođena braća Slobodan i Tadija Kačar.
Pored braće Petro, Majoroš i Dragišić u Temerinu i šire su najviše poznati braća Lukač. Mihalj, Laslo, Imre, Vince i Ištvan.
Najuspešniji je bio Laslo Lukač koji je uspešnu karijeru započeo 1959. godine pod nadzorom trenera Matije Lepeša, da bi velike rezultate najavio 1962. godine kada je, u poluveltreru prvi put postao juniorski prvak Jugoslavije. Godinu dana kasnije ponovio je taj uspeh, ovoga puta kao velteraš. Neposredno posle toga, prešao je u beogradski Partizan, u kojem je ostao do kraja šezdesetih. Bio je dva puta seniorski prvak Jugoslavije, 1965. u velteru i 1966. u polusrednjoj kategoriji. Posle Partizana prešao je u Zrenjanin.
Govoriti o istoriji temerinskog boksa, trebalo bi mnogo sati i stranica novina. Pored već pomenutih – valja istaći juniorske prvake Jugoslavije Mihalja Tota, koji je kasnije bio reprezentativac i seniorski prvak, kada je prešao u Banat iz Zrenjanina. Još se spominju mečevi levorukog Rade Stupara, Jožefa Selešija, Mirka Zonića, braće Dragišić i na desetine i desetine drugih.
Posle povratka Branka Dragišića iz Prištine u Temerinu – u više navrata pokrenute su aktivnosti na oživljavanju boksa u Temerinu, ali bez uspeha.
Autor: Mile Milojević
Datum: 02, 11, 2009.